ای کاش می تونستم حداقل به خودم اعتماد کنم و اینقدر خودم رو درگیر مسائلی که هیچ جایی در زندگیم ندارند نکنم نمی دونم چرا؟ ولی این روزا زیاد دلگیر میشم خیلی زود بهم برمی خوره کوچک ترین موضوعی که در بیرون خونه برام اتفاق میفته میتونه تا چند وقت منو درگیر خودش کنه و ارامش روح و روانم رو بگیره
اوایل فکر می کردم این یه مشکلیه که من دارم و خیلی نسبت به همه چیز حساسم اما وقتی به دوستان اطراف خودم نگاه می کنم می بینم اونها هم یه جورایی مثل منند وقتی دوستم اخر شب بهم پیام میده و از موضوع کوچکی که دو روز پیش اتفاق افتاده بود برام میگه و میخواد که باهاش همدردی کنم اینو می فهمم وقتی تو خوابگاه پیش دوستان میرم و می بینم که از کوچک ترین موضوعی که حتی به نظر خود من هم مسخره است با جزئیات تمام با هم حرف می زنند متوجه میشم که نه مشکل از من نیست یه جای دیگه کار میلنگه
اصولا ما دخترها روحیمون اینجوریه حساس به همه چیز و نگران از هر حادثه کوچکی اینقدر بی دلیل خودمون رو درگیر جامعه کردیم که دیگه حالی برای خود بودن نداریم
حالا می فهمم که چرا ما دخترای امروزی اینقدر بهانه گیر و بی حوصله شده ایم چرا دیگه وقتی به خونه می رسیم نه حوصله بابا و مامان رو داریم نه حتی حال بازی کردن با داداش کوچیکمون رو اینقدر در این اجتماع پرتلاطم خودمان را غرق کرده ایم که حسرت یک لحظه ارامش را داریم حسرت یک لحظه خود بودن بدون اینکه جامعه ودیگران چه تصوری از ما می کنند
این روزها دلم می خواهد در خانه بنشینم و فارغ از هر موضوعی بشوم دخترخانه پای درد دل های مادرم بنشینم و با آرامش به حرف هاش گوش بدم این روزا زیاد یاد حرف های حاج اقای مسجدمون می افتم یاد حدیثی که از بانوی دوعالم حضرت زهرا سلام الله علیها می گفت که نزدیک ترین حالت زن به خدا،زمانی است که در خانه خود باشد ومن ان روز با تمام جهالتم به این سخن خندیدم انقدر تفکرات شوم جامعه ام مرا پر کرده بود که حاظر نبودم حتی لحظه ای پیش خودم فکر کنم اما این روزها زیاد به خونه فکر می کنم جایی که می تونم خود خودم باشم و حداقل به ادم هایی فکر کنم که جایی در زندگی من دارند. نمی خوام از خونه نشینی حرف بزنم از گوشه گیری وخود را به نفهمیدن زدن و بگم که هر اتفاقی در جامعه میفته به من مربوط نیست نه همین بانوی دوعالم به وقت نیازش با تمام صلابت و ابهتش یک تنه به مسجد می رود و جلوی تمام نامردان روزگارش خطبه ای می خواند که مهر سکوت بر دهان تمام ان گستاخان می خورد
ای کاش ما هم یاد بگیریم از مادرمان که به وقتش در جامعه مان باشیم انقدر باشیم که مهر خاموشی بر تمام نامردمان روزگارمان بزنیم اما خودمون رو گول نزنیم به حضور هایی که فقط باعث بازیچه شدنمون میشن و تمام ارامشمون رو بدون هیچ دلیلی می گیرند.
به نشستن پشت میز منشی گری به کلاه سر گذاشتن و به معدن رفتن به پشت تریلی نشستن و در بیابان رانندگی کردن که اره منم حالا در جامعه حضور دارم بیایم یکم به خودمون بیایم و نذاریم جامعه با همه رنگ و لعابش ما رو بازیچه خودش کنه بیایم خودمون باشیم و بفهمیم حضور یک زن در جامعه یعنی چی و از مادرمون یاد بگیریم که هر زن باهر حضورش در جامعه می تواند تاثیری بر عالم بگذارد که تمام مردان را به سکوت و احترام وادارد.
