دلبسته یاران خراسانی خویشم

           سرخوش ز سبوی غم  پنهانی خویشم                  چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

           در بزم وصال تو نگویم ز کم وبیــــش                       چون اینه خو کرده به حیـرانی خویشم

          لب باز نکردم به خروشــی و فغانــــی                         من محرم راز دل طوفانــــــی خویشم

          یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی                    عمری پشیــــمان ز پشیــــمانی خویشم

          از شوق شکر خند لبش جان نسـپردم                       شرمنــده جانان ز گران جانـــی خویشم

          بشکسته ترازخویش ندیدم به همه عمر                   افسرده دل از خویـشم و زندانی خویشم

          هرچند  امیــن، بسته دنیا نیــــــم اما                        دلبــــسته یاران خراسانــــی خویشم... .

                                                                                                  

                                        

نجــــــــــــــــــوا

حرف می‌زنم. گله می‎کنم. ناز می‎کنم. قهر؟!! نه قهر را دوست ندارم اما کز می‌کنم و در خودم فرو می‌روم. منتظر دست‌های پر از سخاوت و مهربانی‌اش می‌مانم. خیلی زودتر از آنچه فکر کنم مرا در آغوش می‌کشد. با اینکه سرکشم و حتی شاید قدرنشناس اما او درخور خدایی‌اش، خدایی می‌کند.
و اگر صدایم کنی
و اگر سلامم کنی
باورم می‌شود
که باز مرا بخشیده‌ای 
پس صدایم کن
و سلامم کن تا طلوع سپیده‌دمان
سلام هی حتی مطلع الفجر…