سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم
در بزم وصال تو نگویم ز کم وبیــــش چون اینه خو کرده به حیـرانی خویشم
لب باز نکردم به خروشــی و فغانــــی من محرم راز دل طوفانــــــی خویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی عمری پشیــــمان ز پشیــــمانی خویشم
از شوق شکر خند لبش جان نسـپردم شرمنــده جانان ز گران جانـــی خویشم
بشکسته ترازخویش ندیدم به همه عمر افسرده دل از خویـشم و زندانی خویشم
هرچند امیــن، بسته دنیا نیــــــم اما دلبــــسته یاران خراسانــــی خویشم... .
